We stoppen ermee… Soms is het genoeg. Genoeg frustraties. Genoeg gedemotiveerd. Genoeg gepraat. Soms is het goed om gewoon te stoppen. We hadden goede gesprekken. De laatste keer ook. Met slechts een groepje van vier deelnemers. Het was gezellig, de gesprekken gingen diep, er werd naar elkaar geluisterd, het was goed. Maar toch. We waren er ook moe van. Van diegenen die steeds op het laatst moment afzeiden. Van het steeds investeren in de organisatie, zonder effect.
Herkenbaar? Het is het verhaal van een jongvolwassenkring. Een groep jonge mensen die doorgestart waren na een Youth Alpha. Vol van de ervaringen die ze daar hadden meegemaakt. Vol van Gods Geest. En ervan overtuigd dat het goed was om regelmatig bij elkaar te komen. Om te eten met elkaar en te spreken over het leven in verbondenheid met God.
Jonge mensen die in 2 jaar tijd enorm gegroeid zijn. In relaties met anderen, in hun zelfkennis en in hun relatie met God. Ze namen deel aan christelijke conferenties, kwamen met notitieblokjes naar de kerk om aantekeningen te maken tijdens de preek en gingen de uitdaging aan om in een jaar tijd de hele Bijbel door te lezen.
Het was geweldig om zo’n groep jonge mensen te begeleiden. Aan te moedigen, uit te dagen, te prikkelen. Om voor en met hen te mogen bidden en zelf ook opgebouwd te mogen worden door de getuigenissen die ze vertelden.
Gelukkig is dit ook niet het einde. Waar je stopt met het een, daar komt ruimte voor iets anders. Er wordt een nieuwe Youth Alpha opgestart. En sommigen hebben een andere plek gevonden waar zij verder kunnen groeien in geloof: in vrijwilligerswerk, op studentenverenigingen, in een relatie.
Iedereen vond het jammer dat we er echt mee stoppen. Dat alleen al gaf nieuwe energie en ruimte om andere mogelijkheden te zien.
Maar toch… de vraag houdt mij wel bezig hoe dit zo kan gebeuren. Waarom hebben groepen moeite om te blijven bestaan? Ik zag een paar dingen gebeuren.
- Het leven van de groepsleden verkeerde in een zeer dynamische fase. Toen de groep net begon studeerde iedereen nog. Op het moment dat we stopten met de kring studeerde bijna niemand meer, maar zat iedereen in een verschillende fase: net getrouwd of zich voorbereidend op het huwelijk, bezig met een verhuizing, starten met werken of op zoek naar een baan. Dat zorgde voor een praktisch probleem: de agenda’s op elkaar afstemmen.
- Door de toegenomen agendadruk werd het lastig om prioriteiten te stellen. Aan het eind van een week hard werken was de energie gewoon op. Hobby’s, nieuwe en groeiende relaties en nieuwe banen kosten tijd en energie. Hoe fijn, leuk, gezellig en waardevol iedereen het ook vond: de keuze voor de kring was vaak niet meer de eerste keuze.
- Door deze en andere factoren werd de groep die bij elkaar kwam steeds kleiner en bleek het moeilijk de positieve energie van eerst vast te houden. Hierdoor werd het voor eerder actieve leden ook moeilijk om de kring prioriteit te geven boven andere activiteiten. Tenslotte werd het zo vaak op het laatst afgezegd dat je er bijna op kon vertrouwen dat het niet door zou gaan.
Al met al is mijn conclusie toch dat het een gezegende tijd is geweest. Stoppen met een initiatief of activiteit is niet automatisch iets verkeerds, ook al voelt het wat weemoedig.
Het maakt voor mij des te duidelijker dat de zorg voor onze jonge gemeenteleden niet alleen ligt op het vlak van het organiseren of faciliteren van activiteiten. Die zorg ligt juist ook bij het actief zorgen voor verbinding met de kerkelijke gemeente in hun nieuwe of dynamische levensfases. En daarnaast het actief ondersteunen bij het maken van keuzes.
Gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken, maar ik weet wel zeker dat ook voor deze jongvolwassenen geldt: Hij laat niet varen het werk van Zijn handen…